- Matko, ale burza. - jęknęła Margaret.
Wyglądała przez okno. Całe niebo przysłoniły chmury, tak granatowe, że zdawało się, że buchają złością. Gdy niebo rozświetliła błyskawica, Margaret odskoczyła jak oparzona od okna.
- No i czego się boisz? - zapytał jej chłopak, Kris. - Do odważnych świat należy. - próbował dodać jej otuchy.
- Najwidoczniej nie będę władcą świata.- westchnęła.
Burza to była jej pięta Achillesa. Jak Indiana Jones bał się węży tak ona panicznie bała się burz. Gdy zagrzmiało krzyknęła przerażona. Kris zaśmiał się przez co został zdzielony poduszką w głowę.
- Hej! - zaoponował.
- Nie śmiej się ze mnie. Dobrze wiesz, że się boję i nic na to nie poradzę.
- Dobrze, dobrze. Przepraszam kotku.- cmoknął ją w czoło.
Ktoś uchylił drzwi do pokoju.
- Puk, puk. Można? - w progu stała starsza siostra Margaret, Stella. Za nią stał jej chłopak Michael.
- Co was też obleciał strach? - zaśmiał się Kris i znowu zarobił poduszką.
- Punkt dla ciebie. - pogratulował dziewczynie Michael.
Wszyscy usiedli na podłodze, w około małego szklanego stolika..
- To co was tu sprowadza? - zapytał jeszcze raz Kris z udawaną powagą.
- wpadliśmy na pewien pomysł, właściwie to Michael wpadł. -wytłumaczyła Stella.
- Właśnie, ale Stell nie jest do końca przekonana.
- Bo to głupi pomysł.- zaoponowała.
- A może powiecie nam w końcu jaki? - wtrąciła się Margaret.
Stella westchnęła i powiedziała szybko patrząc niepewnie na siostrę.
- Michael chce wywoływać duchy.
- Zapomnij! - krzyknęła Margaret zrywając się na nogi.
- Ekstra. - powiedział w tym samym momencie Kris.
- Po moim trupie! - Margaret wciąż miała podniesiony głos.
- Co za interesujący dobór metafor. - wtrącił cicho Kris.
- Och, przymknij się. - jęknęli pozostali.
Kris obruszył się, a Michael wyciągnął za pleców tablicę do wywoływania duchów. W tym samym momencie, niebo znów zawarczało złowrogo.
- Nie w moim domu!. - powiedziała Margaret.
- Pociesz się myślą, że to nie północ- Stella położyła dłoń na ramieniu siostry.
- Dobra, ale ja nie zamierzam brać w tym udziału.
- Musisz. By się udało potrzebne są co najmniej 4 osoby. - powiedział spokojnie Michael.
- Ja się dziwię, że wy nie jesteście spokrewnieni. Obaj macie chore pomysły. - westchnęła.
- Ej! - zawołali obaj.
- Ty może oni jednak są rodziną.- wtrąciła się Stella, szturchając Margaret w ramię.
- Dobra koniec żartów. Pytanie kogo chcemy przywołać.
- Hmm... Może Joanne Dark? - zaproponowała Stell.
Margaret popatrzyła na nią jak na kosmitkę.
- Jeżeli ja mam brać w tym udział, to musi być to ktoś normalny. A po za tym mamy tylko tą deskę. - skinęła głową w stronę tablicy. - Za jej pomocą możemy co najwyżej zapytać o coś duchy, a nie je przywołać. - Powiedziała z triumfalnym uśmiechem.. - A tak w ogóle to skąd ją wytrzasnęliście?
- To Ameryka. Tu jest wszystko. - Kris powiedział to takim tonem, jakby to było oczywiste i żeby zadać takie pytanie trzeba być naprawdę tępym.
Zagrzmiało kolejny raz, ale 2 razy mocniej, a przez niebo przeleciał łańcuch błyskawic.
- Czy naprawdę musimy to robić teraz? - jęknęła.
- Cykasz się? - zapytał z szatańskim uśmiechem jej chłopak i znów o mało nie zarobił poduszką, ale tym razem zdążył zareagować. - Ha!
- No to powtarzam pytanie. Kogo i o co chcemy zapytać?
- Nie wiem kogo, ale wiem o co ja chcę zapytać. - Margaret okazała nagle zainteresowanie.
- O co?
- Kiedy wy w końcu zmądrzejecie?!
- Wiesz siostrzyczko, ja mam wrażenie, że nigdy.
-Ha, ha. Skończyłyście? - Michaelowi zaczynało brakować cierpliwości.
- Może zapytamy o odpowiedzi na test z matmy?- Kris wyszczerzył zęby.
- Nie możemy zapytać o przyszłość, tylko o przeszłość. I niby kogo byś o to zapytał? - skrytykowała Margaret. - Van Gogha?
- Jak na kogoś, kto nie cierpi duchów, dużo o nich wiesz. - wtrącił Michael, a Margaret pokazała mu język.
Po niebie przetoczyła się kolejna seria błyskawic i grzmotów.
- Możemy już zaczynać? Chcę to mieć już za sobą.
- Ja mam pytanie i osobę. - zgłosiła się Stella
- Mam nadzieję, że coś normalnego. - westchnął jej chłopak. - Połóżcie ręce na wskaźniku, a właśnie. Kartka i długopis jeszcze.
Margaret podała mu notes i ołówek.
- Dobra zaczynajmy. Stell dawaj.
Przytaknęła a niebo zagrzmiało groźnie, jakby chciało nas upomnieć.
- Duchu byłego prezydenta Lincolna, przyzywam cię. Odpowiedz na moje pytanie. Czy to prawda, że istnieje tajemniczy dziennik, którego zawartość znają jedynie prezydenci? - mówiła martwym głosem.
- Na oglądałaś się za dużo " Skarbu narodu"- prychnęła siostra.
- Cicho Margaret.
Znów usłyszeli grzmot, a wskaźnik zaczął pokazywać litery.
- T.A.K. - zapisał Michael.
- Wiedziałam. - syknęła z triumfem Stella.
Margaret przewróciła oczami, a jej siostra kontynuowała.
- Czy twoja śmierć. To było zabójstwo? Spisek?
Wskaźnik znowu się poruszył wskazując.
- T.A.K.
Margaret wstała jak oparzona i zaczęła celować palcem to w Michaela to w Krisa.
- Dobra, który z was porusza tym... tym czymś. - wbiła palec w tablicę.
Przez chwilę obaj byli poważni, ale w końcu Kris wybuchł śmiechem.
- Wiedziałem, że się nabiorą. - przybili piątkę.
Stella stanęła obok siostry.
- Wy.... wy... och szkoda mi na was słów.
- Przyznaję to było genialne. - Michael też zaczął się śmiać.
- Wiedziałam. Choć burza już przeszła. Idziemy jak najdalej od tych, dzieciaków.
Margaret i Stella stanęły w progu i obrzuciły ich ostatnim spojrzeniem i wyszły. Chłopcy pobiegli za nimi.
- Hej! Dziewczyny. To był tylko żart.
Pokój został pusty, a echem wciąż przebrzmiewało pytanie Margaret.
- Kiedy wy w końcu zmądrzejecie?
Wskaźnik drgnął i zaczął wskazywać litery, które utworzyły słowo.
- Nigdy.