Na wstępie zaznaczę, że jest to opowiadanie na podstawie anime "Róża Wersalu". Napisałam to, bo chciałabym zachęcić Was, do obejrzenia tego pięknego anime. Opowiadanie opisuje tylko pewne fragmenty, bo nie sposób opisać krótko 40 odcinków

Francja, Rezydencja Generała Jarjeyes’a. Burzliwa noc.

Chodził pod drzwiami, zza których co jakiś czas dobiegały krzyki pełne bólu. Jednak nie to było najgorsze, dla niego gorsza była niepewność. Czy tym razem będzie to syn?  Po kilkunastu minutach usłyszał płacz. Wparował więc do pokoju nie patrząc na nic poza nianią, która trzymała niemowlę.
- Syn?! Mam syna?! – zapytał podekscytowany i już zaczął sobie wyobrażać jak to będzie cudownie ogłosić wszystkim tą nowinę.
- Nie generale… Ma pan piękną, zdrową córkę… - niania zauważyła jak jego twarz momentalnie zmienia wyraz.
- Nie nianiu… to nie możliwe – był w szoku. Jemu  nie mogło się to zdarzyć. On musi mieć przecież syna! – Jestem generałem armii królewskiej, muszę mieć męskiego potomka! Mojej rodzinie nie potrzebne są kobiety!
Niania była przerażona. Wiedziała, że generał jest nieobliczalny. Ale chyba nie zamierzał skrzywdzić tego dziecka…
Jednak jego twarz po chwili się zmieniła. Wziął dziecko na ręce, jakby nagle zmienił zdanie, jakby już wszystko było dobrze. Uniósł ją w górę.
- Tak! Nareszcie! Nareszcie mam syna – spojrzał na dziecko – Oto mój syn, Oskar.
- Panie..! – pisnęła niania. Ale spojrzał na nią takim wzrokiem, że nie powiedziała nic więcej. Kryła w sobie cały smutek i złość jaka się w niej zebrała.
Żona generała zmarła jeszcze tej nocy. Generał poświęcił się córce. Jednak nie robił tego tylko z miłości i dobroci serca, chciał zaspokoić swoje ambicje i marzenia. Wychować syna, z którego będzie dumny. Nie miał dla niej litości. Nie traktował jej jak dziewczynkę, ale jako syna, który jak on wstąpi do armii i będzie najlepszy. Wychowywana od maleńkości w ten sposób Oskar, nie znała innego życia. Nie umiała bawić się, cieszyć z nowych sukienek, nawet ich nie nosiła. Zwykle chodziła w spodniach i koszuli, tak by było jej wygodnie jeździć konno i walczyć na szable. Uczono ją szermierki, polityki, strzelectwa, nic więcej miało jej nie interesować. Kiedy mu się sprzeciwiała bił ją, nie obchodziło go czego ona chce.

Po kilku latach do ich rezydencji przybył chłopiec. Był on wnuczkiem niani. Generał zgodził się go przyjąć pod swój dach, jako stajennego. Andre, bo tak miał na imię, stał się odtąd przyjacielem Oskar. Razem jeździli konno, walczyli, trenowali i śmiali się. Zupełnie jak rodzeństwo.
Jednak Andre dorastając u jej boku, po pewnym czasie zrozumiał, że to coś więcej niż przyjaźń. I że nie kocha jej jak siostry.
Oskar jednak nie przywiązywała do tego żadnej uwagi. Nie odczuwała takich emocji. Poza tym postrzegano ją jako żołnierza, a nie pannę na wydaniu. Nie chodziła na bale, nie ubierała pięknych sukien. To bardzo smuciło nianię. Oskar nie zachowywała się w ogóle jak kobieta, dlatego też niektórzy nie wiedzieli że nią jest. Tak też było z Fersenem – pewnym hrabią, który pojawił się we Francji na dworze królewskim.  Oskar nie wiedziała co to za uczucie ją ogarnęło, kiedy pierwszy raz go ujrzała. Nigdy wcześniej nie zakochała się. Fersen  nie wiedział, że Oskar jest kobietą, dopiero później to pojął. On zakochał się w królowej.

Pewnego dnia miał się odbyć bal w pałacu królewskim. Wtedy po raz pierwszy Oskar założyła suknię. Nikt jej nie poznał kiedy weszła na salony i spacerowała pośród innych dam. Wtedy zatańczyła po raz pierwszy z Fersenem. On ją rozpoznał. Wyznała mu co czuje, kiedy zostali sami. Ale wiedziała, że nic z tego nie będzie… On kochał inną. Oskar po raz pierwszy cierpiała z miłości.
Andre nie odstępował jej na krok.
Kiedy odeszła ze straży królewskiej, a zajęła stanowisko kapitana brygady w wojsku państwowym, Andre przyjął się tam jako jeden z żołnierzy. Obiecał, że nigdy jej nie opuści i jeśli chce to oboje mogą uciec i zamieszkać gdzieś z dala od tego zgiełku, całej rewolucji i problemów. Jednak zdecydowali zostać...
Mijały kolejne dni i Oskar uświadomiła sobie że Andre ją kocha. Zbliżyli się do siebie.
W tamtych czasach nie do pomyślenia było, że ktoś ze szlachty wyjdzie za mąż za osobę niższego stanu. Jednak Oskar nie obchodziło to, co powiedzą inni. Wyszła za Andre. Ich miłość przypadła na czasy rewolucji francuskiej. Kiedy wybuchły zamieszki, to właśnie brygada Oskar miała je uciszać. Jednak Oskar nie była jak większość szlachty. Ona wiedziała jak ci ludzie żyją, wiedziała że nie mają co jeść, cierpią straszną biedę. Często muszą poświęcić własne dzieci, bo nie stać ich na lekarza.. Nie miała zamiary walczyć i jeszcze zabijać ich za to, że się buntują..

Pewnego feralnego popołudnia, kiedy grupa Oskar ukrywała się przed resztą wojska (uznano ich za buntowników, bo sprzymierzają się z wrogiem – ludźmi niższego stanu), zostali znalezieni. Jeden z żołnierzy, który ich złapał wymierzył w Oskar. Andre rzucił się na pomoc. Został postrzelony. Zmarł. Oskar wpadła wtedy w szał, zabiła żołnierza. Wtedy zrozumiała jak bardzo kochała Andre. Poświęciła się do reszty wojsku i rewolucji . Stała po stronie buntowników.
Oskar niestety też zginęła podczas jednej z bitew, przyczyniła się jednak do wypuszczenia niewinnych z więzienia i zdobycia bastylii.
Pochowano ich razem na wzgórzu, na wsi. Podobno chcieli tam kiedyś zamieszkać razem…
Fersen po romansie z królową wyjechał.